![Ενημέρωση από την προβολή-συζήτηση [21/07/2017]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijaf-_1xUZIkaDWAR42v4yVIj4BSPTrTNS_3oYH6IO8STMbOHZtsquHUFTgGWAto-1gaiIsBMZl0wXB0h-6mKYAX0Q-4HI7OQXitJRCRqQ3BSHzMUl32D8jsPRZX47_KfYNQd22zuEMA/s1600/proejctionmachine.jpg "Ενημέρωση από την προβολή-συζήτηση [21/07/2017]")
Χωρίς αντίτιμο, μοναχά με ελεύθερη συνεισφορά για δροσερές μπύρες και κρασάκι, βρεθήκαμε και την Παρασκευή 21 Ιούλη, στον Ελεύθερο Χώρο Έκφρασης "Σπείρα" στον Αγ. Ανδρέα! Με καλή διάθεση για συλλογικό προβληματισμό και παραμένοντας στην θεματική μας για τα Δημόσια αγαθά και τα ιδιωτικοποιήσεις, παρακολουθήσαμε δύο πολύ ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ, μικρής διάρκειας μα τεράστιας σημασίας:
"Εκτροχιάστε τις ιδιωτικοποιήσεις"
Στο Ντοκιμαντέρ που ετοίμασε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρόμων με την Infowar Productions, , παρακολουθήσαμε το ταξίδι των ελληνικών τρένων, από την εποχή που ήταν σημείο αναφοράς της ελληνικής κοινωνίας, στην εναρμονισμένη και στοχευμένη απαξίωση τους από τη δεκαετία του 90 και μετά, την απώλεια του κοινωνικού τους ρόλου και τελικά, την ‘ανάγκη’ που προέκυψε για ιδιωτικοποίηση τους. Ανάγκη ή ίσως καλύτερα πολιτική απόφαση , παρά το ότι η εμπειρία των αποκρατικοποιήσεων υπάρχει ήδη από άλλες χώρες (βλ. Βρετανία) και είναι γνώστες οι αρνητικές τους επιπτώσεις ( ακριβότερα εισιτήρια, λιγότερη ασφάλεια).
Μιας και το Ντοκιμαντέρ ήταν παραγωγής 2012,στην κουβέντα που ακολούθησε μετά την προβολή, αναφερθήκαμε στα συμβάντα που διαδραματίστηκαν από εκεί και έπειτα ακολουθώντας χρονικά την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ένα χρόνο αργότερα, το 2013 ξεκινάει η διαδικασία από το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο κατέχει πλέον το 100% των μετοχών της. Από τότε μέχρι και το 2016 όπου ολοκληρώνεται η διαδικασία και ανακηρύσσεται ως τελικός αγοραστής η ιταλική Ferrovie dello Stato Italiane μεσολαβεί ένας άγονος διαγωνισμός αλλά και η έμμεση απειλή των Ευρωπαϊκών αρχών πως η οφειλή ύψους 750 εκατομμυρίων ευρώ της ΤΡΑΙΝΟΣΕ προς τον ΟΣΕ θα διαγραφεί μόνο εφόσον η πρώτη περάσει στα χέρια ιδιωτών. Να σημειωθεί πως η συσσώρευση της συγκεκριμένης οφειλής προήλθε σε μεγάλο βαθμό από την ανευθυνότητα, κακή διαχείριση και τη μη τήρηση των οικονομικών υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου προς την εταιρία.
Αυτές οι οικονομικές υποχρεώσεις του Ελληνικού δημοσίου προς την εταιρία που υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν αποτέλεσαν και το μεγαλύτερο αγκάθι στην τελευταία φάση της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης μιας και μια διαφορά 20 εκατομμυρίων ευρώ μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών, εμπόδισε την τελική υπογραφή της αγοραπωλησίας η οποία ήταν προγραμματισμένη για τον Ιούλιο του 2017.
Το τίμημα των 45 εκατομμυρίων ευρώ με τα οποία η ΤΡΑΙΝΟΣΕ περνάει σε Ιταλικά χέρια καθώς και η διαγραφή του χρέους που συνεπάγεται με αυτό, θεωρείται επιτυχία από το ΤΑΙΠΕΔ και τους υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων. Παρόλα αυτά η εταιρία από το 2011 και έπειτα υπήρξε επικερδής ενώ ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πληρώνει μέχρι και το 2020 οπότε και αναμένεται η ολοκλήρωση των σιδηροδρομικών δικτύων, των συστημάτων και των υποδομών, γεγονός που αναμένεται να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία προς όφελος όμως πλέον των ιδιωτών.
Στο Ντοκιμαντέρ που ετοίμασε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρόμων με την Infowar Productions, , παρακολουθήσαμε το ταξίδι των ελληνικών τρένων, από την εποχή που ήταν σημείο αναφοράς της ελληνικής κοινωνίας, στην εναρμονισμένη και στοχευμένη απαξίωση τους από τη δεκαετία του 90 και μετά, την απώλεια του κοινωνικού τους ρόλου και τελικά, την ‘ανάγκη’ που προέκυψε για ιδιωτικοποίηση τους. Ανάγκη ή ίσως καλύτερα πολιτική απόφαση , παρά το ότι η εμπειρία των αποκρατικοποιήσεων υπάρχει ήδη από άλλες χώρες (βλ. Βρετανία) και είναι γνώστες οι αρνητικές τους επιπτώσεις ( ακριβότερα εισιτήρια, λιγότερη ασφάλεια).
Μιας και το Ντοκιμαντέρ ήταν παραγωγής 2012,στην κουβέντα που ακολούθησε μετά την προβολή, αναφερθήκαμε στα συμβάντα που διαδραματίστηκαν από εκεί και έπειτα ακολουθώντας χρονικά την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ένα χρόνο αργότερα, το 2013 ξεκινάει η διαδικασία από το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο κατέχει πλέον το 100% των μετοχών της. Από τότε μέχρι και το 2016 όπου ολοκληρώνεται η διαδικασία και ανακηρύσσεται ως τελικός αγοραστής η ιταλική Ferrovie dello Stato Italiane μεσολαβεί ένας άγονος διαγωνισμός αλλά και η έμμεση απειλή των Ευρωπαϊκών αρχών πως η οφειλή ύψους 750 εκατομμυρίων ευρώ της ΤΡΑΙΝΟΣΕ προς τον ΟΣΕ θα διαγραφεί μόνο εφόσον η πρώτη περάσει στα χέρια ιδιωτών. Να σημειωθεί πως η συσσώρευση της συγκεκριμένης οφειλής προήλθε σε μεγάλο βαθμό από την ανευθυνότητα, κακή διαχείριση και τη μη τήρηση των οικονομικών υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου προς την εταιρία.
Αυτές οι οικονομικές υποχρεώσεις του Ελληνικού δημοσίου προς την εταιρία που υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν αποτέλεσαν και το μεγαλύτερο αγκάθι στην τελευταία φάση της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης μιας και μια διαφορά 20 εκατομμυρίων ευρώ μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών, εμπόδισε την τελική υπογραφή της αγοραπωλησίας η οποία ήταν προγραμματισμένη για τον Ιούλιο του 2017.
Το τίμημα των 45 εκατομμυρίων ευρώ με τα οποία η ΤΡΑΙΝΟΣΕ περνάει σε Ιταλικά χέρια καθώς και η διαγραφή του χρέους που συνεπάγεται με αυτό, θεωρείται επιτυχία από το ΤΑΙΠΕΔ και τους υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων. Παρόλα αυτά η εταιρία από το 2011 και έπειτα υπήρξε επικερδής ενώ ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πληρώνει μέχρι και το 2020 οπότε και αναμένεται η ολοκλήρωση των σιδηροδρομικών δικτύων, των συστημάτων και των υποδομών, γεγονός που αναμένεται να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία προς όφελος όμως πλέον των ιδιωτών.
"Η Αιολική βιομηχανία στην Άνδρο"
Στο ντοκιμαντέρ της κινηματογραφικής λέσχης Άνδρου, παρακολουθήσαμε αποσπάσματα ημερίδας που έγινε στο νησί, στα πλαίσια την ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας για τα αιολικά πάρκα που πρόκειται να δημιουργηθούν εκεί αλλά και αντίστοιχες περιπτώσεις σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Μέσω επιστημονικών τεκμηρίων δικαιώνονται οι απόψεις πως η αιολική ενέργεια με τον τρόπο που προωθείται στην Ελλάδα, δεν είναι αυτό που καλούμε ‘’πράσινη’’ καθώς το μοντέλο που προτείνεται όχι μόνο δεν έχει κάποιο στοχευμένο όφελος για τις τοπικές κοινωνίες αλλά μάλλον μετατρέπει τις περιοχές όπου θα εγκατασταθούν τα φαραωνικού τύπου αιολικά πάρκα, σε βιομηχανικές ζώνες εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στο όνομα της κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων.
Στη συζήτηση που ακολούθησε καθώς οι προβληματισμοί των κατοίκων έγιναν και δικοί μας, αναφέρθηκαν σύγχρονες πρακτικές και παραδείγματα βέλτιστης χρήσης εναλλακτικών πηγών ενέργειας, καταλήγοντας στο μόνιμο ερώτημα γιατί στη χώρα μας ποτέ δεν εφαρμόζεται η κοινή λογική προς όφελος του κοινού καλού... Στην κουβέντα μας αναφερθήκαμε επίσης και στο τι ακολούθησε μετά το 2011, χρονιά που προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ. Το 2014 λοιπόν, εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για την εγκατάσταση γιγαντιαίου, βιομηχανικών διαστάσεων έργου, αιολικών πάρκων στα νησιά Άνδρο ‐Νάξο ‐Τήνο‐ Πάρο. Οι δήμοτικες αρχες, οι τοπικές κοινωνιες και οι φορείς των νησιών, σύσσωμα αντιδρούν και καταφεύγουν στη δικαιοσύνη κατά της παραπάνω απόφασης έγκρισης . Η εκδίκαση στο ΣτΕ είχε οριστεί για τις 24 Μαΐου 2017, αλλά αναβλήθηκε για άγνωστη μέχρι στιγμής δικάσιμο.
Στο ντοκιμαντέρ της κινηματογραφικής λέσχης Άνδρου, παρακολουθήσαμε αποσπάσματα ημερίδας που έγινε στο νησί, στα πλαίσια την ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας για τα αιολικά πάρκα που πρόκειται να δημιουργηθούν εκεί αλλά και αντίστοιχες περιπτώσεις σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Μέσω επιστημονικών τεκμηρίων δικαιώνονται οι απόψεις πως η αιολική ενέργεια με τον τρόπο που προωθείται στην Ελλάδα, δεν είναι αυτό που καλούμε ‘’πράσινη’’ καθώς το μοντέλο που προτείνεται όχι μόνο δεν έχει κάποιο στοχευμένο όφελος για τις τοπικές κοινωνίες αλλά μάλλον μετατρέπει τις περιοχές όπου θα εγκατασταθούν τα φαραωνικού τύπου αιολικά πάρκα, σε βιομηχανικές ζώνες εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στο όνομα της κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων.
Στη συζήτηση που ακολούθησε καθώς οι προβληματισμοί των κατοίκων έγιναν και δικοί μας, αναφέρθηκαν σύγχρονες πρακτικές και παραδείγματα βέλτιστης χρήσης εναλλακτικών πηγών ενέργειας, καταλήγοντας στο μόνιμο ερώτημα γιατί στη χώρα μας ποτέ δεν εφαρμόζεται η κοινή λογική προς όφελος του κοινού καλού... Στην κουβέντα μας αναφερθήκαμε επίσης και στο τι ακολούθησε μετά το 2011, χρονιά που προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ. Το 2014 λοιπόν, εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για την εγκατάσταση γιγαντιαίου, βιομηχανικών διαστάσεων έργου, αιολικών πάρκων στα νησιά Άνδρο ‐Νάξο ‐Τήνο‐ Πάρο. Οι δήμοτικες αρχες, οι τοπικές κοινωνιες και οι φορείς των νησιών, σύσσωμα αντιδρούν και καταφεύγουν στη δικαιοσύνη κατά της παραπάνω απόφασης έγκρισης . Η εκδίκαση στο ΣτΕ είχε οριστεί για τις 24 Μαΐου 2017, αλλά αναβλήθηκε για άγνωστη μέχρι στιγμής δικάσιμο.
Στο διαδίκτυο υπάρχει και σχετικο ψήφισμα διαμαρτυρίας. ΕΔΩ.
Ομάδα προβολών «Χωρίς Αντίτιμο» 2/8/2017
