Το πρωινό της 17 Ιανουαρίου του 2013 οι Χρυσαυγίτες Χρήστος Στεργιόπουλος και Διονύσης Λιακόπολος, κάνοντας περιπολία θανάτου και φυλετικής εκκαθάρισης, δολοφονούν με μαχαίρι το μετανάστη Πακιστανικής καταγωγής Σαχζάτ Λουκμάν, την ώρα που με το ποδήλατο πήγαινε στην εργασία του.
Η συνεχεία αναμενόμενη, οι δράστες δηλώνουν άγνοια για το ρατσιστικό έγκλημα και πως ουδεμία σχέση έχουν με το ναζιστικό μόρφωμα, το κόμμα και τα στελέχη της Χ.Α. τους πετούν στον κάλαθο των αχρήστων και τα συστημικά ΜΜΕ προσπαθούν τεχνηέντως να πατρονάρουν το θέμα, από την μία να φέρουν ένα υπολογισμένο συστημικό πλήγμα στην Χ.Α. και από την άλλη να συγκρατήσουν ένα κύμα αγανάκτησης ενάντια στο δολοφονικό θράσος των Ναζιστών.
Υπολόγισαν ωστόσο χωρίς τον ξενοδόχο, ένα ρωμαλέο κίνημα ενάντια στους φασίστες με συνεχείς κινητοποιήσεις αναγκάζει το σύστημα να μην αντιμετωπίσει την δολοφονία ενός “μη-λευκου” ως άλλο ένα απλό ποινικό περιστατικό.
Έξι χρόνια μετά, η υπόθεση τελεσιδικεί ρίχνοντας ποινή 21 ετών και 5 μηνών στους δυο χρυσαυγίτες δολοφόνους καταχωρώντας και την υπόθεση στα ποινικά χρονικά της χώρας ως το πρώτο έγκλημα κατά ζωής με ρατσιστικό κίνητρο αλλά παράλληλα ‘σπάζοντας’ την πρωτόδικη ποινή της ισόβιας κάθειρξης αναγνωρίζοντας στους δύο κατηγορουμένους το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη.
Ωστόσο οι δικαστικές αποφάσεις δεν μπορούν να φέρουν πίσω τους δολοφονημένους ούτε να σταματήσουν την ναζιστική λαίλαπα.
Τα διδάγματα προφανή, Ναζιστές και σύστημα επαφίενται στην αδιαφορία της κοινωνίας για να υλοποιούν τις πολιτικές τους. Κάνουν όμως λάθος! Θύλακες αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή θηριωδίας στέκουν και θα στέκουν εμπόδιο στα σχέδια τους.
Τίποτα δεν έχει χαθεί, καμία μάχη και κανένας πόλεμος! Στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους διακυβεύεται η συλλογική ελευθερία, αξιοπρέπεια και η ανατροπή των σχεδίων τους.
