Μέσα στα ιστορικά πυκνά δευτερόλεπτα της εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου γκρεμίζεται το άγαλμα της εθνικής ομοψυχίας, βασισμένο στην πολιτική και οικονομική διαπλοκή, την ροή ευρωπαϊκών πακέτων και δανεικών, του βαριεστημένου τηλεοπτικού εφησυχασμού. Ο μπάτσος Κορκονέας, ως αδέξιος κομπάρσος σε λάθος έργο, αποφασίζει να καθαρίσει την μάτσο τιμή του αντιπροσωπεύοντας αυτό που τον έχρισε ως υποκείμενο, την ίδια την εξουσία. Εκτελεί με 2 σφαίρες τον «εχθρό». Τον «εχθρό» που του έμαθαν να μισεί τυφλά. Η άσκηση του καθήκοντος και επιβολή της έννομης τάξης ως απόγειο της κρατικής ωμότητας ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας. 6 Δεκεμβρίου του 2008.
Σαν πρώτος γενεσιουργός κρότος δεν έκανε εντύπωση στους συστημικούς δημοσιολόγους αναλυτές και στο βαθύ κράτος, οι τεκτονικές πλάκες είχαν μετακινηθεί αλλά η κυρίαρχη κοινωνική νόρμα παρέμενε σε βαθύ ύπνο. Τα ΜΜΕ χρησιμοποιώντας την δύναμη της εικόνας εστίασαν στις φλόγες, τα αναποδογυρισμένα αμάξια, τις σπασμένες βιτρίνες για να σπρώξουν στην σιωπή τις αιτίες και τις επιπτώσεις της εξελισσόμενης εξέγερσης. Τα γεγονότα που προσπάθησαν να πυρπολήσουν την διαδικασία της ωμής δοσοληψίας ως ύψιστη στάση ζωής, κινδύνευαν και πάλι να πέσουν στην μηχανή του κιμά, να γίνουν ένα ακόμα τηλεοπτικό θέαμα.
Μια νέα γενιά αγνοημένη από τα κυρίαρχα αφηγήματα, μπροστά στις ηράκλειες στήλες της ελληνικής πραγματικότητας, μπροστά σε ένα μέλλον γκρίζο και θλιβερό ξεσπά. Απαιτεί καταρχάς να ακουστεί, να οργώσει το κόσμο της αγοραπωλησίας, καταργώντας την νόρμα της καθημερινής πλήξης.
Ήταν το αποφασιστικό σκίρτημα του πλήθους που βρισκόταν στην περιφέρεια του συστήματος, που αρνούνταν να δεχτούν τους όρο ζωής που τους επιβάλλονταν και έτσι έθεσαν τον εαυτό τους στις πρώτες εχθροπραξίες, για να δοκιμαστούν έμπρακτα τα όρια της πυραμίδας εξουσίας, να εκφραστούν κραυγαλέα οι δυναμικές τις κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης που απαιτούσαν την με το στανιό επιστροφή στην κανονικότητα.
Ο δράσεις εκείνων των ημερών πολυποίκιλες, συνελεύσεις στα αμφιθέατρα, διαδηλώσεις και συγκρούσεις στους δρόμους, καλλιτεχνικά χάπενινγκ και εκδηλώσεις με πολίτικό μήνυμα, καταλήψεις κρατικών κτιρίων και επανοικειοποίηση δημόσιων χώρων. Ο κοιμισμένος γίγαντας άρχισε να ξυπνά και να σπάει την κοινωνική απομόνωση, να συζητά και να ονειρεύεται συλλογικά.
Το εξεγερσιακό γεγονός άρχισε να κοπάζει αλλά είχε εντυπωθεί βαθιά στις συνείδησης αυτών που τα παρακολούθησαν από κοντά, δίνοντας τους μόνο μια μικρή γεύση ποιες είναι οι δυνατότητες του φλεγόμενου πλήθους.
Η ιστορία βαδίζει τρεκλίζοντας και κάπως έτσι βάδισε και ο Δεκέμβρης του 2008, ενθουσιώδης, όργιλος, χωρίς πολύ αυτοπεποίθηση για τις προθέσεις του, το τι θέλησε να κατακτήσει, έδειξε όμως τα μελλούμενα, τα όρια της επίπλαστης ευημερίας, τα κοφτερά δόντια της εξουσίας, τις στρατιές των νεόπτωχων και των παρίων, που όφειλαν να βρουν κοινό βηματισμό για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό.
